De eerste treinnacht en dag: Doordat we gisteren vertrokken met regen, bedenk ik me het gezegde van onze gids Dimitri: "Who leaves Moscou in rain has a great trip". Wij gaan ervoor ! Het inslapen was lastig....ik had het idee dat ik in de achtbaan zat. In het bovenste bed lig je al anders dan thuis.  De schommelingen door het rijden over de rails en de wissels die gebruikt worden zorgen voor geluidsoverlast maar zijn ook slaapverwekkend. Rond een uur of drie werd ik wakker... Ik moest toch echt naar het toilet. Ophouden werkt domweg niet. Enfin,  je moet er toch echt uit zien te klimmen met dichtgeplakte ogen en een beetje stijf van spierpijn uit een toch wel te klein bedje.. Beneden aangekomen, want zo voelde het, de deur zachtjes geopend en op een klein kiertje laten staan voor mijn terugweg. De hele wagon was in diepe rust. Twee stappen bij de deur vandaan, komt er een wissel en de deur valt dicht. Tja eerst naar het toilet! Op de terugweg bedenk ik mij dat alle deuren hetzelfde zijn...help! Waar moet ik naar binnen. Kloppen, zachtjes roepen het helpt niet om Henry wakker te krijgen. Irritaties omdat hij het niet hoort en omdat ik zo stom ben om niet naar mijn " kamernummer" te kijken. Ik besefte mij na een  minuut of vijf dat het uitzicht vanaf onze coupe ook redelijk goed was. Ik sta dus bij de buren te roepen....hè hè ik kan weer naar bed. Eerst naar boven klauteren.  Om half negen nuttigen we ons stokbrood met jam en een bekertje koffie. Sober ziet het eruit, zou je denken, maar toch hebben we op onze manier er van genoten. Raar, maar waar.  Na het ontbijt mijn boek gepakt, Henry had een puzzeltje. Tussendoor haal Ik wat slaap in.  Het landschap trekt aan ons voorbij, maar is niet spectaculair. Veel dezelfde bomen die afgewisseld worden door oude dorpjes. Het zijn oude houten huisjes die naar ons idee net niet uit elkaar vallen. Ik zie weinig mensen in die dorpjes, misschien speelt het leven daar binnen af, of zijn het gewoon verlaten dorpjes. Henry zegt het zijn houthakkers, ze zijn gewoon aan het werk in het bos!     Op het station van Kirov zijn we om de beurt even naar buiten gegaan. De lokale bevolking hebben we daar niet financieel ondersteund. Iets dat we in principe graag zouden doen. De verkopers hadden super grote kermisknuffels...daar hebben we helaas geen bagageruimte voor. Na de nodige informatie over Kirov snappen we de "knuffelverkoop", Kirov is een voormalig centrum van alle bont- en pelshandel in Rusland. Vroeger heette Kirov Vjatka en na de Perestrojka mocht de stad haar oude naam terug. Het stinkt op het station maar dat is o niet verwonderlijk door de fabrieken en industrie in dit gebied heeft Vjatka de meest vervuilde lucht van Rusland - Siberië. Deze stad op de zeven heuvels heeft ook nog wat restanten staan van verbanningsoorden voor gevangenen. Zij gingen dus noodgedwongen naar Siberië. We eten tussen de middag  het andere stokbrood op en in Perm gaan we weer even buiten kijken, of te wel even luchten....want dat missen we hier wel. Natuurlijk zijn we ook buiten om nog wat ruilhandel voor het avondeten te scoren.  Het avond eten dachten we eerst nog in de salonwagon te nuttigen....echter de drankjes zijn hier wat duurder dan gepland. Pinnen/chippen of Visa kan hier niet. Harde munten is wat de handelaren willen. Met de Nederlanders die aan boord zitten hebben we het over het uitzicht en de verwachtingen e.d. Zij zijn allen net als wij onder de indruk van het overwegend machtsvertoon van de overheid....of komt het alleen door een uniform?! In Perm, hebben we zacht vers fruit in bekertjes gekocht....niet duur en lekker.  Je kunt hier vers gebakken brood, groente, vis en complete maaltijden kopen voor weinig roebels.  Het is een voormalige mijnbouwstad en het ziet er sober uit. De bevolking is echter vriendelijk en gastvrij, maar toch zie je ook de armoede en vergrijzing. De omgeving van Perm is net als het eerdere landschap: Taiga, eindeloze taiga. Na de nodige dorpjes langs de rails gepasseerd te hebben hopen we een sprankelend centrum van Jekaterinaburg te zien. Dat ging niet op. De verkoop was hier drastisch minder, dus we hebben volstaan met een broodje en een zakje pinda's. Best wel jammer, want een visje ging er wel in...Soep, kaas en worst hebben we zelf nog.....eerst dat maar opmaken.  We genieten nog even van de ondergaande zon aan de horizon...in Tobolsk, ook een voormalig verbanningsoord. Het is een stad met een beneden en een boven centrum en een kremlin er omheen.   Straks in ons bedje klimmen..heerlijk want van zitten en kijken worden we toch wel moe..we hebben er dan ook bijna 2000 km op zitten. Groeten Henry en Pauline